Bartosz Szymański
SKN Biologii Molekularnej
Uniwersytet Warszawski
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Abstrakt:
Odkrycie w 1928 roku penicyliny przez sir Alexandra Fleminga zapoczątkowało nową erę w dziejach medycyny. Antybiotyki oraz chemioterapeutyki bardzo szybko stały się powszechnie używane do zwalczania chorób wywoływanych przez bakterie, takich jak dżuma, cholera, czerwonka, kiła czy gruźlica. Dzięki antybiotykom zaczęto prowadzić zaawansowane operacje chirurgiczne, które wcześniej były obarczone dużym ryzykiem śmierci pacjenta ze względu na brak odpowiednich środków antybakteryjnych. Powszechne stosowanie antybiotyków doprowadziło do uratowania życia ogromnej liczby ludzi na całym świecie. W odpowiedzi bakterie na drodze ewolucji wykształciły mechanizmy oporności na antybiotyki, co powoduje, że wiele antybiotyków traci swą skuteczność. Akumulacja mechanizmów oporności doprowadziła do powstania szczepów wielolekoopornych i szczepów opornych na wszystkie znane antybiotyki, szczególnie dotyczy to Pseudomonas aeruginosa, Enterococcus spp., Escherichia coli i Klebsiella pneumoniae . Jest to poważny problem kliniczny i mikrobiologiczny. Do rozwoju oporności na antybiotyki wśród bakterii przyczynia się przede wszystkim powszechność i nadużywanie antybiotyków oraz niewłaściwe ich stosowanie. Problem oporności wymaga rozwiązania między innymi w postaci terapii alternatywnych, takich jak zastosowanie bakteriofagów, nanocząstek srebra, inhibitorów quorum sensing lub poszukiwanie coraz to nowych antybiotyków.
