Surowe i niemal jałowe wnętrze laboratorium pokładowego stało się dla członków załogi standardowym widokiem. Lokalizacja sekcji laboratoryjnej na obracającym się pierścieniu umożliwia utrzymywanie ciążenia zbliżonego do ziemskiego. Pomieszczenia są podzielone na mniejsze boksy przy pomocy tafli kuloodpornego szkła, na którym wyświetlają się ekrany ze zbieranymi z aparatów danymi. Najwieksza sala jako jedyna ma ustawiony w centrum stół sekcyjny, który przeznaczony jest do badania większych okazów. Stół przykryty był szczelną komorą pozwalającą na utrzymanie zaplanowanego ciśnienia i składu atmosfery. Pod szczytem klosza komory wiszą ramiona z narzędziami do sekcji: mikroskopy, lasery, skalpele i wiertła. Końcówka głównego ramienia wyposażona jest w niezwykle chwyt układ dźwigni i obcęgi, którymi można przeprowadzić nawet operację na otwartym sercu. Liczne szafy pancerne po brzegi wypełnione są flakonami, słojami z odczynnikami chemicznymi, a systemy klimatyzacji dbają o zabezpieczenie pomieszczenia w razie rozszczelnienia magazynowanych substancji lub nieprzewidzianego wypadku związanego z wprowadzeniem do sali obcej formy życia. Kilka inkubatorów do badań mikrobiologicznych i tkankowych oraz potężne mikroskopy stanowią podsumowanie wyposażenia badawczego.

sterylne wnętrze laboratorium

Pobranie próbki wycinka organizmu

Schwytany organizm okazuje się być zdecydowanie zbyt duży, by możliwym było zbadanie go na poziomie molekularnym. Jedynym rozwiązaniem okazuje się wycięcie z wciąż wijącego się "robaka" niewielkiej porcji tkanki, która zmieściłaby się na średniej wielkości szkiełku mikroskopowym. Przy pomocy skalpela i pęsety oddzielasz od jego ciała końcowy odcinek jednej z łusek. Element ten okazuje się być niezwykle wiotki i delikatny, już pierwsze nacięcie wystarcza do jego pełnego oderwania. Cienki i niemal przezroczysty płatek ląduje pod mikroskopem. Ustawiasz odpowiednio aparat wraz z oświetleniem i włączasz nagrywanie na dyktafonie zamontowanym w Twoim osobistym tablecie.

– Jedna z łusek pokrywających boczną krawędź ciała organizmu wyposażona jest w wyraźnie załamujący światło przechodzące szkielet. Cienka lecz sztywna linia przebiega dokładnie pośrodku łuski dzieląc ją symetrycznie na dwie niemal identyczne połowy. Jedynie brzeg łuski po obu stronach wykazuje pewne różnice, które mogą być nie tyle związane z rozwojem morfologicznym, co z nagromadzeniem uszkodzeń.

 

 DALEJ